Zondag 15 juli

De wekker had z’n eertijdse strengheid hervonden, en voor dag en dauw stoven we ons hostel uit richting het station van Nîmes, doorheen een volstrekt lege stad. De ochtendlijke stationshal werd opgefleurd door een vrouw die een Amélie Poulaindeuntje speelde op de openbare piano. In een hoekje stond een verhalenmachine, die al naargelang je gehaastheid een verhaal afdrukte van één, drie of vijf minuten leestijd.

Onze trein stond niet op het aankondigingsbord, en even bekroop ons het akelige gevoel dat er misschien twee stations waren in Nîmes. Dat bleek niet zo te zijn, maar de alternatieve verklaring bleek weinig rooskleuriger: er werd gestaakt op de spoorlijn, en met een beduimeld, snel neergekrabbeld briefje werd ons betrekkelijk eenvoudige reisschema herschapen tot een festijn aan overstappen.

Van Nîmes ging het eerst naar Avignon, en van daar naar Lyon. Net voor alle winkels hun deuren gingen sluiten wisten we nog enkele panini’s te bemachtigen. Terwijl we ze opaten in een bushokje passeerde de eerste blauwgeschminkte Fransman met boxen die “Allez les bleus” door de straat lieten galmen. De officiële Franse feestdag hadden we gisteren dan wel gehad, met Frankrijk-Kroatië in het verschiet kon vandaag mogelijk de officieuze worden.

In de stationshal hoorden we opnieuw iemand citeren uit het Grote Stationspiano-song book, Yiruma met ‘River flows in you’ deze keer. We kropen op de trein naar Clermont, die ons in twee uur drie kilometer noordelijker zou brengen dan Lyon lag. In Clermont konden we eindelijk op de tgv naar Parijs stappen. Pieter had er zijn mond nauwelijks geopend, of die werd al gesnoerd door een dame met een giftige ssst.

Op de radio hoorden we de Fransen gehakt maken van Kroatië, de conducteur paradeerde daarop met de nodige Franse versieringen door de wagon, om even later op de intercom doodleuk te melden dat we even moesten stoppen wegens een incendie. Dat mocht de pret niet drukken: elke omroep werd voorafgegaan met “Bonjour, c’est votre conducteur favori ici”, en bij het uitstappen schalde Gloria Gaynors ‘I will survive’ door alle rijtuigen.

“On va prendre un bain de fou” zeggen Fransen op het platteland die naar de stad gaan, maar geen uitdrukking ter wereld had ons kunnen voorbereiden op de gekheid die we in Parijs aantroffen. Overal mensen, overal muziek, auto’s met vlaggen, auto’s met passagiers op het dak, en getoeter, altijd en overal getoeter. Een klein meisje gooide zich in het feestgedruis bijna voor onze wielen, maar uiteindelijk overleefde zij en ook wij de tien kilometer zuivere anarchie naar ons hotel. Na een verkwikkende McDonalds-maaltijd zochten we de veilige muren van onze kamer op en dommelden we in, dromend over een weerom prachtige reis.

(Stan)