Dinsdag 16 juli/woensdag 17 juli: Home Sweet Home

Door onze diefstalervaringen in Aken hadden we een aantal dagen eerder besloten deze tussenstop in het terugkeren links te laten liggen en rechtstreeks naar het vaderland terug te keren. Aldus begon om 6u in de morgen de laatste en langste queeste van onze tocht.

Iets voor achten reden we per trein de Weense agglomeratie uit. Nog net was er tijd om onze nuchtere maag een plezier te doen met wat boterhammen met Nutella, maar niet veel later werden we toch uit onze coupé gezet door het reservatiesysteem van de Oostenrijkse spoorwegen. We kwamen gelukkig snel aan in overstapplaats Salzburg en van het uur wachten dat we daar hadden werd dankbaar gebruik gemaakt om proviand in te slaan voor de acht uur durende treinrit naar Keulen.

We deelden de vierzit met een sympathieke Oostenrijker die ons wegwijs maakte door het landschap dat we doorkruisten, grapjes over Duitsers maakte en de Belgische koningen en prinsen weggelopen vond uit een sprookje. Pogingen om wat bij te slapen werden weer bruusk verstoord door Duitsers die hun zetel kwamen opeisen en aldus waren ik en de rest van de coupé gedwongen om de komende uren te luisteren naar de maatschappijkritische discussies van mijn reisgenoten. Deze liepen af en toe hoog op in volume en langzamerhand begonnen mensen de wagon te verlaten en bood een oude vrouw ons zelfs wanhopig een ijsje aan om ons te doen zwijgen. Het tempo van de debatten daalde en een lynchpartij werd op het nippertje vermeden. Net toen we op het punt stonden te bezwijken aan onze doorligwonden kwam Keulen in zicht.

Daar aangekomen maakten we ons klaar voor de overstap naar Aken. Na al de treinen die we onderwijl genomen hadden waren we al volleerd treininladers geworden, maar de treinbestuurders besloten het wat spannender te maken nu. Na het inladen van de helft van onze bagage vond Deutsche Bahn dat het wel welletjes was geweest en sloot de trein zijn deuren, maar dat was buiten De-Met-Ijzeren-Vuisten-Begiftigde Frederik gerekend, die met de blote hand de deuren weer opentrok en onder het schreeuwen van de strijdkreet ‘Our luggage!’ de rest van onze spullen aan boord bracht. De rest van de groep bekwam even van deze adrenalineopstoot, maar Joris en Thomas hadden geen tijd te verliezen: zij moesten zich klaarmaken voor hun sprint naar de laatste trein in Eupen. Terwijl Thomas zijn schoenen en kousen wisselde – entschuldigung, Duitse buurman van Thomas – verzamelde Joris wat restte van koeken – niets– en water – 20 cl – en werden de fietsen startensklaar opgetuigd in het gangpad. Iets na 9u kwamen we toe in het ondertussen bekende station van Aken. Opgeladen door het hoongelach over hun schijnbaar onmogelijke plan dat ze de voorbije 2 dagen over zich heen hadden gekregen, sprintten Thomas en Joris weg, om 50 minuten en 17 kilometer onbekende weg later wel degelijk de laatste trein te halen richting Gent. Toch wel een indrukwekkende prestatie, ook al zullen nooit weten of ze het daadwerkelijk met de fiets hebben gedaan.

De rest van de groep hield wel vast aan de samen-uit-samen-thuisgedachte en vertrok op het gemak naar Eupen. Daar werden onze vooroordelen van marginale en verloederde stad aan diggelen geslagen en we kwamen terecht in een idyllisch stadscentrum. Een frituur bleek te mooi om waar te zijn, maar na wat navraagwerk bij de plaatselijke jeugd ontdekten we wel een kebabzaak, waar we met veel smaak de durums naar binnen werkten. De zaakvoerder bleek erg sympathiek en na ons eerst verwonderd te vragen waarom we geen meisjes hadden meegenomen op onze reis, vond hij al snel zelf een antwoord - ‘Elles parlent trop’ - om daarna zijn hart te luchten bij ons -‘Parfois elles sont fachées à moi et parfois elles sont gentilles et je ne sais pas pourquoi’. Hij raadde ons verder een Leuvens restaurant aan dat tevens van hem was en wees ons de weg naar Welckenraedt, waar om 4u onze trein zou toekomen.

Na afscheid genomen te hebben besloten we nog even het Eupense nachtleven in te duiken en het plaatselijke Eupener Pils te proberen. Amper 20cl groot, maar een verademing na 2 weken Duits, Tsjechisch en Oostenrijks bier –nu ja - te hebben moeten drinken. De plaatselijke anti-zwerverbanken werden nog even getest en perfect beslaapbaar bevonden door Thijs en rond 1u vertrokken we naar Welckenraedt, waar we een uurtje later in het idyllische station toekwamen. De cirkel was rond. Nog 2 uur voor de trein voor de trein zou komen. Tot de iPods het voor bekeken hielden werd nog even meegekweeld met de foute nummers van Thijs en Evert terwijl Pieter zich een comfortabele slaapplaats had gevonden in een bankje. De verveelde blikken van de schoonmaakploeg van de NMBS verraadden welke verschrikkelijke taferelen zich doorgaans afspelen om 3u ‘s nachts te Welckenraedt.

Frederik voegde nog een nieuw epithenon ornans toe aan zijn naam en als de Drinkautomaat-Vindende keerde hij met een blikje Fanta triomferend terug naar het basiskamp en slaagden we erin het dehydraterende effect van het fietsen en de Eupener Pils een halt toe te roepen. Ondertussen was Thijs – weer hij – erin geslaagd in te breken in de stilstaande treinen en reeds een goeie plaats te zoeken en zo de andere 2 passagiers te snel af te zijn. Het gebrek aan slaap eiste zijn tol en al snel viel ook Evert ten prooi aan de zandman. Er werden wat noodwekkers gezet op 4u, maar deze bleken uiteindelijk onnodig. De passagiers van een nachttrein zijn ofwel zwervers, ofwel zat. Terwijl wij eerder het eerste waren, was de conducteur zeker het tweede.

Aldus vertrok de trein om heel België te doorkruisen en toe te komen in Gent. De batterij noodwekkers bleek nu wel handig te zijn en we slaagden erin de trein tijdig te verlaten. Na een bezoek aan de Panos bestegen we voor een laatste keer onze ijzeren ros en reden we huiswaarts. Na onderweg nog een scoutskamp wakker te schreeuwen en werkmens Jens te passeren waren we weer in Lokeren. Oost west, thuis best.

We onthouden dat:
- Praag nog veel kan leren van de Eupense durums
- Het stadion van Eupen het Kehrwegstadion heet
- De plaatselijke jeugd geen fan is
- Thijs zeker een carrière als inbreker moet overwegen

-STAN-

Maandag 15 juli: de laatste loodjes

Nog steeds met angstzweet op de rug werden we de dag nadien wakker in onze goedkope hotelkamer. Onze fietsen stonden strategisch verstopt op verschillende plaatsen in de bewaakte parkeergarage, maar net zoals de dag voordien moesten we ook nu weer de alziende Big Brothercamera trotseren. Als echte paracommando's slopen we voorbij het duivelse oog en veilig bereikten we door de elektrisch bediende h(ot)ellepoort de Weense buitenwereld.

Ook in Oostenrijk vonden we nog een Penny market en om de traditie in ere te houden werd ons ontbijt op de naburige trappen genuttigd. Om Thomas zijn darmwerking te bespoedigen werd een supergrote appelsien gekocht, die helaas voor hem een zeer zure pompelmoes bleek.

Tot twee maal toe werd ons dejeuner sur l'escalier verstoord door een fan die alles wilde weten over onze exploten. Voorts had hij geen kwaad in de zin en hij wenste ons een behouden thuiskomst toe. We wensten hem hetzelfde toe en trokken Wenen in. First stop: Prater park, een stadspretpark waar de hoogste carrousel ter wereld te vinden was. Stan offerde zichzelf op om bij de fietsen en bagage te blijven zodat de rest Wenen van hoog in de lucht kon zien. 

We trokken verder richting het stadion van Austria Wien, maar helaas konden we enkel vanachter tralies kijken hoe het grasveld erbijlag. Dit was echter buiten diehardvoetbalfan Thijs gerekend want als een ervaren inbreker vond hij een loophole in het beveiligingssysteem. Met gevaar voor eigen leven klom hij over enkele obstakels om de voetbaltempel van binnenuit te kunnen bewonderen.

Het was stilaan tijd om richting het echte centrum te trekken en er de meer conventionele trekpleisters te bezoeken. Het Hundertwasserhaus bleek een erg mooi huis, maar het toeristische paradijs dat zich errond gevormd had was vooral misselijkmakende geldklopperij. En dan te zeggen dat er echt wel mensen in dat circus woonden...

We trokken verder richting jeugdherberg en ook hier vond Thomas het nodig alleen op stap te gaan. Het graf van Mozart dat slechts een luttele 5 km buiten de normale route lag, vond hij zodanig de moeite waard dat hij per se moest gaan zien. Groot was zijn verbazing toen het graf ook enkel een grafsteen was en er geen zombiemozart was om bijpassende muziek te spelen.

De anderen genoten intussen van het zonnetje, wat koekjes en een colaatje. Thomas racete intussen verder naar schloss Schonbrünn, waar hij de flitsende Jappencamera's vergezelde om zo levensnoodzakelijke herinneringen op te slaan. Wij skipten ook dat kasteel voor sissies en gingen naar de jeugdherberg. 

Onze alternatieve Wenen-toer had tot dan het historische centrum volledig uit de weg gegaan en hoewel sommigen liever op hun bed waren blijven liggen, werd toch beslist om nog eens het stad in te gaan. Het mooie kunstmuseum bleek gesloten - sorry, Stan - en het centrum zelf was vooral vrij protserig en niet superfietsvriendelijk. Gelukkig was Thomas intussen weer bij ons en kon hij overal voorrang afdwingen. 

Het enthousiaste getoeter van de uitgelaten Wenenaars namen we er met plezier en toch vooral schaamte bij.

We aten een ijsje bij de Italiaanse broers Zanoni en Zanoni en kookten geheel in die lijn spaghetti in onze jeugdherberg. Het laatste avondmaal voor onze terugreis...

De avond werd afgesloten met veel te duur bier en een spelletje poolbiljart.

Zondag 14 juli

Wederom zat er een ontbijt inbegrepen in de prijs van onze overnachting en met goede hoop schoven we aan voor een feestmaaltijd à la Znojmo. Valtice bleek echter in staat van oorlog en het ontbijt was gerantsoeneerd: de eenkoppige ontbijtploeg stopte ons een mand grof brood met snededikte 2 cm toe en voor elk een potje boter, confituur en smeerkaas.

Het bestek was gelukkig wel à volonté. Toen de ontbijtjuffrouw even haar strategische positie voor de frigo verliet, greep Joris zijn kans en ging op zoek naar meer confituur. Tevergeefs, deze zat veilig achter slot en grendel. Gelukkig zijn de supermarkten in Tsjechië open op zondag en de ruimte die in onze maag leeg was gebleven werd gevuld met Snickers. Ook de rest van onze kronen werden opgedaan aan eten en we trokken Valtice uit, de berg op en de grens over.

Na een veertigtal kilometer fietsen tussen de Oostenrijkse graan- en zonnebloemvelden onder een blakende zon besloten we middagpauze te houden en in de plaatselijke bistro bestelden we in de lijn van onze bestemming Wiener Schnitzel; een licht gevoel van heimwee besloop ons toen daar ook frietjes naast werden gelegd. Na onze reis uitgelegd te hebben aan de opdienster bestegen we voldaan weer onze rijtuigen voor de volgende vijftig kilometer door hetzelfde landschap, zij het aangevuld met bossen windmolens. Na onderweg de zin van het geloof en het concept robot uitgebreid besproken te hebben, reden we Wenen binnen. De GPS werd de opdracht gegeven ons naar ons hotel te brengen en aldus geschiedde.

 Op voorhand had Pieter besloten de grenzen van de hotelwetgeving af te tasten door een kamer van 6 man te boeken. Mocht u het vergeten zijn: wij waren met 7. Daarvan gingen 4 vertegenwoordigers naar binnen en voorwaar, er stond een sympathieke Nederlandse aan de receptie. Het angstzweet brak ons even uit toen we de identiteitsgegevens van alle groepsleden moesten noteren en even vergat ik – ‘Bon, wie gaan we hier illegaal maken?’ – dat Nederlanders over het algemeen ook Nederlands verstaan. Net niet werd ik onderuitgeschopt langs beide benen.

Uiteindelijk werd Thijs de illegaal van dienst en via de ventilatieschachten slaagden we erin hem in onze kamer te krijgen – of gewoon via de trap, zo u wil. Na ons geïnstalleerd te hebben op de kamer waar Joris de Barmhartige zich opofferde om op een matje te slapen, trokken we Wenen binnen op zoek naar de plaatselijke Mersan. Die vonden we onder de naam van Bratwurst Stall, dus belandden we al snel in de McDonalds waar nog enkele eurodeals soldaat gemaakt werden.

We onthouden dat:
- Thomas zonder paspoort zowel over de Tsjechische als de Oostenrijke grens is geraakt
- Thomas als kaarthouder één job had: de kaart bijhouden
- hem dat niet gelukt is
- één windmolen stroom levert voor 1900 gezinnen
- Thijs en Pieter een maatschappij met menselijke robots wel zien zitten
- zij dringend naar Battlestar Galactica moeten kijken

- STAN - 

Zaterdag 13 juli: dag van de heilige Everthart

Evert, pas sinds kort bekend als held van 5000, vierde vandaag zijn 18de verjaardag en wij met hem. Ontnuchterd werd een tweede poging ondernomen om de heilige Everthart zijn dagje met pannenkoeken in te zetten. Joris ontpopte zich tot nieuwe man en verdiende echt wel de titel van pannenkoekenprins. In tegenstelling tot de misbaksels van Pieter de dag voordien, waren deze pannenkoeken al bij al wel te eten.

Ons idyllisch tafereeltje werd bruut verstoord toen de matrone ons met semi-harde hand kwam wegjagen. Blijkbaar moesten we net iets vroeger uitchecken dan we de dag voordien in ons beste Tsjechisch te weten waren gekomen. Nu, ook hier weer gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat ze zeer vriendelijk bleef en het restaurant in de buurt waar we moesten ontbijten direct op de hoogte bracht.

We kuisten gauw de pannenkoekensmurrie op en pakten onze fietstassen en de rest van onze biezen. Het ontbijt bleek het opstaan waard - spoiler alert: de dag nadien zou het minder blijken - en weldoorvoed begonnen we aan ons laatste volledig dagje Tsjechië. Znojmo zelf moesten we helaas snel achter ons laten en om er de onderaardse gangen te gaan bewonderen zullen we nog eens terugmoeten.

De wegen richting Valtice waren meer van het onverharde type, maar van lekke banden bleven we gelukkig gespaard. We kwamen vlakbij de Oostenrijkse grens uit en strevers Thomas en Frederik gingen al eens op bezoek terwijl de rest in de achtergrond aan het zwoegen was tegen de helling op.

We trokken samen Valtice door op zoek naar de jeugdherberg en na even zoeken vonden we het grote complex.
Het hotel was in echte oostblokstijl opgetrokken, maar de kamers waren ook hier erg verzorgd. De avond werd afgesloten met een typische Tsjechische pizzamaaltijd en ook nu weer wat Pilsner.

We onthouden dat:
- Everts verjaardag het eerste en belangrijkste hoogtepunt was van deze dag.
- de zonnebloemenvelden prachtig bloeiden in de Tsjechische zon

Vrijdag 12 juli 2013

Met dank aan de receptioniste bereikte ons enthousiasme een enorme piek (niet enkel ons enthousiasme, om nostalgisch de reisdubbelzinnigheid indachtig te houden). De fietstocht richting Znojmo was een verademing, zalige banen, weinig verkeer, prachtige streek gewoon!

Idyllisch was het er niet altijd, want de bunkers langs de weg herinnerden ons aan hopelijk eeuwig vervlogen Ijzeren gordijn-tijden. Bij een bende opgehitste pubers brengt zoiets in plaats van stil respect vooral een soldaatjesgevoel teweeg en de bunkers werden dan ook ingenomen door een Belgisch legerseptet.

Na een relatief korte fietstocht kwamen we aan in een overvolle herberg in Znojmo alwaar de geur van versgebraden varken en wijn ons begroette. Tot daar de dichterlijke vrijheid, want in werkelijk was de herberg akelig leeg en was de enige geur de sigarettenwalm die in de kleren blijft hangen.

Gelukkig bleek de receptioniste een polyglotte schone die de deerne van dag voordien uit ons geheugen wegblies. Ook hier dichterlijke vrijheid helaas, de dame achter de balie was al op leeftijd en sprak enkel Tsjechisch. Superhandig als je toeristen wil aantrekken :s

Maar, het moet gezegd, vriendelijk was ze wel. De kamers waren echt wel heel mooi en hun geld echt wel waard. Om Everts grote dag te vieren werd er een groot bacchanaal georganiseerd op onze kamers met chips, vuurwerk, knappe deernes en bergen wit poeder. Het vuurwerk speelde zich buiten onzichtbaar af achter de daken, de deernes bestonden helaas enkel in onze verbeelding en het witte poeder bleek afkomstig van Dr. Oetkerpannenkoekendeeg. Maar toch, topfeestje :)

Om de verjaardag toch iets professioneler te vieren gingen we bij de plaatselijke Nolle een paar pintjes nuttigen. De uitbater was geen grote fan van ons jonge gezelschap, maar uiteindelijk kregen we toch ons bier.
Bier dat zijn sporen naliet bij Thomas, want toen we terug in het hotel aankwamen werd duidelijk dat niet Joris, maar wel Mr. Munghen de enige echte bolle was van ons reisgezelschap.  

Alweer een leuke avond!

We onthouden dat:
- pannenkoeken bakken in een gamel geen goed idee is
- het toch een beetje badass is
- Evert eindelijk volwassen werd
- dit gelukkig enkel op papier zo was
- vetrolletjes op hun beurt rolletjes kunnen hebben

Donderdag 11 juli 2013

De avond voordien was geëindigd met een lange discussie. Uitgeput als we door de ontberingen waren, bleek niet iedereen nog een even grote fan te zijn van het hele fietsgebeuren. Een rustdag op de mooie camping zou welkom zijn. Helaas, erg praktisch was dat niet aangezien de reis in een Boratstrakke planning gegoten was. Even werd overwogen de groep op te splitsen, maar we waren tot nu toe steeds samengebleven (op enkele verdwaalde zielen na) en uiteindelijk werd toch een compromis bereikt. 

De nachtrust bracht vernieuwde energie en zo begon deze Vlaamse feestdag met het Belgische "Eendracht maakt macht". Het eerste deel van de rit leidde ons naar het station van Tabor. Daar regelden we een trein richting Jindrichuv Hradec om de vele kilometers op een minder slopende manier te overbruggen. 

Na de administratieve verplichtingen gingen we in afwachting van de trein alweer als zwervers ontbijten aan de plaatselijke Penny market. We zagen er de dappere fietstoeriste van de dag voordien terug op pad gaan. Het zou niet de laatste keer zijn dat we haar zouden tegenkomen.

Het slimme alternatief bleek toch iets slopender dan gedacht. Vlakbij Tabor waren er werken aan het spoor, dus na een treinritje van 5 minuten moesten we onze fietsenwinkel overladen in klaargezette bestelwagens. Met de bus reden we een stukje verder vooraleer we weer de trein opmoesten. Onze beentjes werden dit keer niet moe, maar echt bevorderlijk voor het gemoed was dit gejaagde overstappen toch niet.

In Jindrichuv Hradec aangekomen, werd dan ook besloten onze afgepeigerde lichamen te trakteren op een ijsje. En, wees gerust: geen discussie meer: de pot betaalde dit keer wel zonder problemen!

Intussen was de dag al even gevorderd en we moesten toch nog een eindje fietsen. Het eerste deel vorderde vlot en voor we het wisten kwamen we aan in Nova Bystrice. Na de lastminute-inkopen besloten we de plaatselijke pizzeria aan te doen. Een michelinster zal deze zaak nooit krijgen ondanks een wel erg originele besteltechniek. In plaats van zoveel mogelijk pizza's ineens te proberen leveren, kwamen de 7 pizza's aan met telkens een tussenperiode van een kleine tien minuten. Toen de laatste zijn pizza kreeg, was de eerste pizza al lang verteerd. Geen fooi dit keer!

De laatste kilometers werden aangevangen en langs rustige en goede wegen kwamen we dichter en dichter bij onze eindbestemming van die dag. Onderweg passeerden we een oude kennis. De dappere vrouw uit Tabor bleek het hele traject fietsend af te leggen, respect!

Na een lange en zeer mooie afdaling kwamen we aan in Stare Mesto Pod Landstejnem, waar we vrij gauw de camping terugvonden. Toen we de receptioniste zagen was iedereen blij naar hier gekomen te zijn. Was door de fietsreis ons libido naar ongekende hoogten gestegen of was de blonde deerne echt wel een bommeke... Sprakeloos gewoon.

 De dag werd afgesloten met een pintje in de bijhorende kantine alwaar een zangstonde bezig was. Topsfeertje :)

We onthouden dat:

- we het op flandrienschap moesten afleggen tegen een ietwat corpulente fietsende vrouw op leeftijd.

- Thomas al veel betere bommekes gezien heeft.

- hij die steeds met ons mag delen
- dit bommeke niet sloeg op die fietsende vrouw, maar wel op de receptioniste
- ik dit toch even wilde verduidelijken

- 'ik heb de zon zien zakken in de zee' een universeel nummer is.
- de dubbelzinnigheid stilaan verviel in goedkope platvloersheid.
- de sfeer weer volledig goed zat

Woensdag 10 juli 2013

Na een heerlijke nachtrust kregen we ook nog een ontbijt van onze hospita. Het ontbijt was zeer vergelijkbaar met het avondmaal (brood met kaas, hesp, salami, paprika en tomaat), maar onze normaal fijnproevende smaakpapillen waren na tien dagen ontbering niet te kieskeurig meer. 

Voor het vertrek werd besloten om even te wegen hoe zwaar onze bagage juist was. Stan was - hoe kan het ook anders - de grote winnaar met ca. 18 kilo. 

Verrassender was dat zonder bagage Joris de zwaarste bleek. Zeer tegen zijn zin werd hij vanaf die dag dan ook tot Bolle gedoopt. Dat dit totaal onterecht was zal later nog blijken. Toch was het grappig om de arme jongen een beetje te stangen met zijn morbide overgewicht... tot hij er genoeg van had en van zich afbeet. Kind van de rekening was Pieter die een rake kiekenbil te verduren kreeg. Niet het vettige soort waar Joris zich de dagen voordien nog mee had volgepropt, wel het pijnlijke soort dat een halve week blauw uitslaat.

Thomas werd intussen levend opgepeuzeld door de tijger waarmee hij de dag voordien nog zo close was, althans, dat zou je denken als je zijn geschreeuw had gehoord. In werkelijkheid had hij slechts enkele minuscule krasjes op zijn armen.

Bekomen van de verwondingen, was het stilaan tijd om te vertrekken. De waterreservoirs werden volgetankt en na een paar afscheidsfoto's gingen we weer op weg. 

Heuvelachtig was een understatement en de troepen werden serieus afgemat. Op en neer, op en neer, de Marie-Louise was er niets tegen.

De moraal was door het klimwerk stilaan tot een dieptepunt gedaald en in Sedlec-Prcice werd dan ook de nodige tijd gemaakt voor een lange pitstop. Volledige maaltijd inclusief drank en dessert voor nog geen 9 euro per persoon; wat is Tsjechië toch een leuk land.

Daarna werden we weer geconfronteerd met de realiteit, nog meer klimmen. Frederik had zich na het Noorwegendebacle speciaal voor deze reis een splinternieuwe fiets aangeschaft. Hij stelde echter gauw vast dat zijn gebrek aan klimvaardigheden niet aan de fiets, maar wel aan zichzelf te wijten waren. Na een lange klim kwam hij slechts als vierde boven...

Dat hij de ongenaakbare Pieter (eigen lof stinkt net zoveel als onze door hellingen afgebeulde lichamen) moest voorlaten kon hij nog verdragen, maar dat hij ook moest passen tegen demarrages van Thomas en Joris kon hij moeilijker hebben. De hele dag bleef hij zagen over de gemiste podiumstek.

Na een steile afdaling kwamen we stilaan in de buurt van Tabor. Thomas was iets te diep gegaan (tijdens het fietsen, vooraleer mensen dubbelzinnig zouden denken) en moest even bekomen van de inspanningen. Hij gaf ons de toestemming om verder te rijden zonder hem, om dan nadien te verdwalen. Kleine kinderen alleen laten zonder begeleiding is dus geen goed idee.

Uiteindelijk vonden we hem terug en na het doen van enkele inkopen reden we verder naar de camping. Deze was even uit het stadscentrum gelegen, maar dankzij een Duitssprekende Tsjech geraakten we er geradeaus durch Wald uiteindelijk zonder veel problemen. Uitgeput waren we wel en direct werd besloten dat er voor de dag nadien een andere oplossing zou gezocht worden. Welke leest u in het volgende deel.

We onthouden dat:

- Joris een man van zijn woord is

- zijn woord helaas pijnlijk was voor Pieter

- Frederik maar vierde was

- 57 km/uur een mooie topsnelheid is

- er in Tabor meerdere Billa-winkels zijn

- de douches koud waren

- de kip met rijst en curry heerlijk waren ondanks de provisoire keuken

Dinsdag 9 juli 2013: The catcher in the rye

Na een kort bezoekje aan Praag was het weer fietsen geblazen. Van Praag naar Wenen is er een heel traject uitgewerkt langs rustige wegen. Het traject heet Praha-Vienna greenways en is zeker een aanrader. Wat mij betreft was dit op fietsvlak het summum van onze hele reis. In Tsjechië kunnen de wegen hier en daar nog wel iets beter en rond Praag laat de aanduiding te wensen over, maar eens ontsnapt uit Praag, was deze dag het begin van een heel mooi stuk fietsen.

Eindbestemming was die dinsdag Tynec nad Sazavou. De zon scheen ongenadig en na een extra insmeerbeurt werd er in ontblote bovenlijven gefietst. Bergop, bergaf, weer bergop, intensief was het alleszins wel. Thijs had er na een lange klim nog steeds niet genoeg van en berggeit als hij was reed hij nog een stukje extra. Helaas waren de anderen van deze uitstap niet op de hoogte en even was sprake van een onrustwekkende verdwijning. Met een beetje logisch verstand haalde Pieter Thijs terug bij de groep om dan te zien dat Thomas en Frederik een andere zoekstrategie hanteerden; de foute helaas.

Na een minuut of tien was iedereen gelukkig weer verenigd en konden we onze weg naar Tynec verderzetten. De aanduidingen werden beter en beter, al negeerden we hier en daar een idyllische landweg en opteerden we voor de veiligere hoofdbanen. Thomas legde contact met de lokale bevolking door duchtig in de weg te rijden. Alweer was getoeter zijn deel.

Vrij gauw bereikten we Tynec en we verheugden ons al op een laatste couchsurf-verblijf. Tynec kent echter verschillende deelgemeenten en helaas lagen die allemaal een serieus stuk hoger dan Tynec zelf. Een uitputtende slotklim was nog ons deel. Frederik raakte het noorden kwijt en na Thijs was hij de tweede die verloren reed. Het zal de uitputting geweest zijn...

De vermoeidheid was echter gauw vergeten toen we ontvangen werden door de supergastvrije Iva en haar man. Direct schotelde ze ons een lekkere maaltijd voor en zorgde dat we allemaal een zachte slaapplaats hadden. Bovendien stak ze onze vuile kleren in de wasmachine. Dit was echt thuiskomen :)

's Avonds babbelden we met onze gastfamilie en speelden we met de poesjes. Voor het slapengaan hield Thomas iedereen nog even wakker omdat hij een stuk speelgoed gevonden had van de kinderen des huizes dat vrij veel lawaai maakte.

We onthouden dat:
- de huisnummering in Tsjechië allesbehalve logisch is.
- 160-143-172-154-120 voor hen een normale opvolging is

Maandag 8 juli 2013

Na de uitputtende tweedaagse om vanuit Dresden in Praag te raken (236 km), werd besloten in de jeugdherberg eens goed uit te slapen. Nu ja, Frederik en Pieter hadden andere plannen. Aangezien het ontbijt in de prijs inbegrepen was, konden ze niet anders dan midden in hun slaap eens opstaan om hier toch al van te genieten. Ge zijt schooier of ge zijt het niet...

Eens iedereen wakker was, werd besloten te voet naar het stadscentrum te gaan en ginds (opnieuw) te ontbijten. Na het ontbijt kreeg Thomas een plotse angstaanval. Hij was namelijk bang om iets van de Praagse bezienswaardigheden te missen. Daarom besloot hij toch zijn fiets te gaan halen en alleen op pad te gaan. De zes overblijvers gingen te voet door de voetgangerszone (logisch, toch?) en zagen daar sporadisch één fietspiraat opduiken.

Ondanks ons wandeltempo slaagden we er toch in de burcht, wat kerken en de Karelsbrug te zien. De mooiste monumentjes liepen echter gewoon rond op straat. 's Avonds kwam Thomas ons opnieuw vervoegen en de keuze viel deze keer op fastfood. Pieter dacht na een Big Mac-menu nog een poging te doen een emmertje KFC-kip alleen te legen, maar uiteindelijk muisde hij toch onder de weddenschap vandaan (chicken).

Na het eten dwaalden we rond door Praag op zoek naar een goedkoop cafeetje. Helaas bleken die in Praag niet echt te vinden. Uiteindelijk vonden we toch een rustpunt waar we genoten van een Tsjechisch biertje. Helaas werd de voorts gezellige avond nog ontsierd door een meningsverschil omtrent het beheer van de pot. Onder grote druk gaf Pieter na een lange discussie uiteindelijk de verantwoordelijkheid af. Koning Boudewijn was duidelijk niet de enige die morele bezwaren had tegen een democratische beslissing.

We onthouden dat:

- Thomas de show van de klok gemist heeft

- hij de Praagse lente, het standbeeld van Kafka en de hangende tuinen van Praag evenmin zag

- Hard Rock café t-shirts echt wel duur zijn

- dit Evert en Joris niet tegenhield.

- Pieter zich soms gedraagt als een klein kind (deel 2)

- er naar aanleiding van de discussie een potreglement werd opgesteld voor toekomstige reizen

Zondag 7 juli (deel 2)

In het vorige deel van dit epos waren onze helden voor een groene muur komen te staan. Zonder machetes leek het onmogelijk om verder te kunnen gaan. De wanhoop stilaan nabij werden ze echter plots gered door een deus ex machina. Uit het schijnbaar ondoordringbare oerwoud daagden ineens drie jonge mountainbikers op.

Tsjechen die zowaar Engels spraken. De jongeman in het voorts vrouwelijke gezelschap toonde ons een alternatieve route. Kilometers om, wat had u gedacht en een serieus stukje klimmen. Vol goeie moed begonnen we de weg omhoog in een angstaanjagende woud. Boven aangekomen en stilaan buiten adem bleek de goede mountainbikeziel ons gevolgd om ons nog extra instructies te geven. Zoals ook in deel 1 gemeld, Tsjechen zijn echt vriendelijk.

Dankzij die extra instructies raakten we dichter en dichter bij onze eindbestemming van die dag. In de verte zagen we Praag al liggen en na enkele kilometers en een laatste pittige helling zagen we Praag ook in de dichtte.

Nu ja, Praag bleek net als Berlijn groter dan gedacht en bij het zoeken van onze jeugdherberg ging kostbare tijd verloren. Ook hier werden de locals ingeschakeld om ons uiteindelijk via een halve autostrade in Hostel Florenc te brengen. 

Gelegen aan een gigantisch busstation, in een groezelige buurt, maar binnenin heel modern ingericht en zeker aan te raden. Er werd gauw ingecheckt en te voet gingen we op zoek naar eten. Het was intussen te laat om uit te gaan (spijtig toch :p ) en dus keerden we terug naar de hostel waar we in de lounge genoten van een blikje Tsjechisch bier. Tegen een uur of 5 kropen we onder de wol.

We onthouden dat:

- het vorige dagrecord van 116 km maar één dag standhield.

- we er die zondag 120 aflegden

- Tsjechen echt geen deftige durums kunnen maken.

- de durums bovendien geserveerd werden in een sauna

Zondag 7 juli 2013 (deel 1 met cliffhanger)

De lieve heer mag dan wel gerust hebben na 6 dagen van inspanning; wij gingen gewoon door. Net bekomen van de 116 km van zaterdag, stond er ook nu weer een serieus stukje fietsen op het programma. 

Na een ontbijtje bij Lidl, maakten we eerst tijd om Theresienstadt te bezoeken. Theresienstadt, in het Tsjechisch Terezin, was tijdens de tweede wereldoorlog een concentratiekamp. Naar de buitenwereld toe moest Terezin doorgaan als een modelkamp, maar helaas waren de werkelijke leefomstandigheden er iets minder rooskleurig dan men op basis van de nazipropaganda kon vermoeden.

Het stadje gaf een eerder verlaten indruk, en op de omwallingen en enkele gedenkplaten na, hebben we er niet veel gezien. We besloten gauw verder te rijden, omdat Praag nog een hele eind was. We moesten de Elbe volgen tot in Melnik, vooraleer we de Moldau mochten volgen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ook hier stond de route (Elbe-radweg) zeer slecht aangegeven en meer dan eens misreden we ons. Deels langs de Elbe en een groter deel langs de baan, kwamen we uiteindelijk toch in Melnik terecht. Hiervoor hadden we wel onder meer een km of twee stapvoets door grind, kasseibrokken en ander gesteente moeten overwinnen.

Het was tijd voor een uitgebreide lunch en in een mooi parkje achter de lokale Tesco, omgeven door enkele tienermoeders, werden een recordaantal koffiekoeken en andere zoetigheden verorberd.

Na de problemen met de route, werd besloten om de geasfalteerde wegen op te zoeken om zo eenvoudig naar Praag te rijden. Vrij druk verkeer, maar we schoten tenminste op. De vreugde bleek van korte duur. De drukke weg werd drukker en mondde zowat uit in een autostrade. We hadden al veel verkeersregels overtreden en Tsjechisch getoeter te verduren gekregen, dus wijselijk besloten we toch maar weer af te wijken van het traject.

Even werd op de landkaart gekeken en er werd besloten dat we naar Kralupy moesten uitwijken. Enig probleem: ook de weg naar Kralupy stond niet echt goed aangeduid. Gelukkig waren er nog de locals die ons supervriendelijk wilden helpen... in het Tsjechisch. Ondanks de val van het ijzeren gordijn spreekt het grootste deel van de Tsjechische bevolking geen woord Duits of Engels, maar met een beetje gebarentaal en een paar te begrijpen Tsjechische woorden raakten we toch in Kralupy. De bijhorende dialoog ging ongeveer zo: 

- Hi, do you speak English? Sprechen sie Deutsch? 

No bjmqksjerkqnmqsdngmic

- Ah nur Tsjechisch. *gebarentaal* Kralupy? 

jqmklsjsdnme serpenta mskzezknmlks *gebarentaal in de gelukkig juiste richting* benzinepumpa kmnsknmknmkqzne imk 

- dekuje (ofte dank u in het Tsjechisch)

brede glimlach

Serpenta betekende volgens ons een bochtenpartij en benzinepumpa was - alweer volgens ons - een gigantisch opslaggebied vol brandstoftanks.

In Kralupy vroegen we alweer de weg en blijkbaar was er een mooi wegje langs de Moldau tot in Praag. De eerste kilometers ging alles goed en na de drukke wegen was het fietsen op een mooi fietspad een heuse verademing. Dat er hier en daar dringend herstellingswerken nodig waren, dekken we met de mantel der liefde toe. Ook toen de weg versmalde tot een aardeweg omgeven door brandnetels en ander onkruid, lieten we ons niet kennen... of toch. Na enkele tientallen meters was er geen doorkomen meer aan.

Wat nu?

We onthouden alvast dat:

- Tsjechen echt vriendelijk zijn

- dit niet geldt eens ze in hun auto plaatsnemen

- ze dan toeteren telkens ze fietsers tegenkomen

- vooral Thomas regelmatig uitgetoeterd werd

- zijn midden op de baan rijden blijkbaar niet geapprecieerd wordt door de locals

Zaterdag 6 juli 2013: De eenzame fietser

Zaterdag kregen we van de commune een begeleider mee voor het eerste stuk. Philip gidste ons perfect uit het stad van Dresden en bracht ons op het prachtige fietstraject langs de Elbe. In het begin vlak als een biljart en snelheden tussen 25 en 30 werden dan ook zonder probleem bereikt. Daarna volgden een paar kleine hellingen, maar in vergelijking met de zware dagen die achter de rug lagen, waren dit slechts puisten in een verder vlak gezichtsveld.

Eens we na een kilometer of 50 de Tsjechische grens bereikt hadden, besloot onze gids rechtsomkeer te maken en alleen richting Dresden terug te fietsen.

In Decin werden voor het eerst Tsjechische kronen afgehaald en viel in de supermarkt direct op dat de prijzen in Tsjechië goed meevallen. Wij konden niet te lang talmen, want we hadden nog een heel stukje fietsen voor de boeg. Moeilijk was het deze keer niet om de weg te volgen, want quasi de hele tijd bleven we langs de oevers van de Elbe rijden.

De goden vonden echter dat het te goed ging, want ergens op een slecht onderhouden stukje weg zadelden (zadel, fiets, moehaha) de goden ons op met een eerste platte band. Nu al zeggen dat het ook de laatste zou zijn, is een spoiler van formaat, dus hou het even stil.

Na 116 km bereikten we ons hotelletje in Litomerice. De receptioniste bleek geen polyglot en enkel in het Tsjechisch kon ze ons te woord staan. Wonder boven wonder, maar het lukte om ons verstaanbaar te maken en in het klooster annex hotel kregen we de mooiste kamers die we tot dan toe gehad hadden.

Te moe om te koken besloten we te eten op het charmante marktpleintje. De keuken stond op sluiten, maar de kok draaide met plezier overuren om ons aangenaam gezelschap van eten te voorzien. Terug in het hotel besloten Thomas en Frederik een stapje in de wereld te zetten en gladgeschoren en voorzien van de nodige vestimentaire upgrades doken ze het nachtleven in. Zonder succes helaas :) 

We onthouden dat:

- het twee dagen oude record weer verbroken werd

- de barman vriendelijk was

- Thomas en Frederik weinig succes hadden in de lokale bars

- Evert, Joris, Thijs, Stan en Pieter hun uitgaanshemdjes helaas thuis vergeten waren

- ze anders zeker zouden meegeweest zijn

- ze zich nu moesten bezighouden met kruiswoordraadsels (true story)

Vrijdag 5 juli 2013: Cottbus-Dresden

Om te ontsnappen aan het claustrofobische en vooral superwarme appartement in Cottbus werd voor het ontbijt gevlucht naar de trappen buiten. Gelukkig dat ze in Duitsland sinds 1945 geen gas-boetes meer geven...

De weg van Cottbus naar Dresden was ook volgens Google maps al een hele opgave, dus besloten we een stukje te cheaten. In plaats van tot Dresden reden we slechts tot Senftenberg, vanwaar we de trein naar Dresden namen. 

Op de trein vernam Frederik dat hij in tegenstellling tot Thomas en Stan geen zorgeloze vakantie tegemoet ging en hoewel hij hoopte op steun vanwege zijn reisgenoten, bleken ze vooral een soort leedvermaak te tonen.

Ook in Dresden werd gecouchsurft en dit in een meer dan speciale omgeving. Commune heeft een vrij negatieve connotatie, maar ergens leek het daar wel op. Gladys leefde er al een jaar of 4 zonder geld of papieren, droeg geel kanten vrouwenondergoed en een vogelveer in zijn haar. Zijn levensmotto was van een poëtische schoonheid: "If you like where you are, it doesn't matter where you're not."

Samen met Mara gaf hij ons een rondleiding langs de minder bekende plekjes in Dresden en na het bijeenrapen van een avondmaal in enkele "nachtwinkels" reden we begeleid door een fietsbelconcert voor een tweede maal deze reis door een Tiergarten-park. Het valt misschien moeilijk in woorden uit te drukken, maar voor mij was het één van de meest beklijvende ervaringen van deze hele reis.

We onthouden dat:

- Stan zijn Belgische identiteit verloochent

- we de Frauenkirche in een volgend bezoek zullen moeten aandoen

Donderdag 4 juli 2013: Sneeuwwitje

's Nachts deelden Thomas, Stan, Frederik en ik de caravan, terwijl de youngsters elkaar gezelschap hielden in een soort bungalow.  Een goeie keuze zo bleek, want woelwater Frederik besloot de halve caravan af te breken in een poging wat slaap te vinden. Bijna sneuvelde Thomas bij deze ongecoördineerde acties, maar gelukkig bleef het bij blikschade.

Niet geheel uitgeslapen vertrokken we naar Cottbus. Ook dit was op papier een kort ritje en eigenlijk viel het - zeker na de ontberingen van de dag voordien - ook echt goed mee. We hadden een andere tactiek gekozen en in plaats van bestaande fietsroutes te volgen, besloten we van dorp naar dorp te rijden over geasfalteerde wegen.

Onderweg naar Cottbus langs mooie, maar rustige autowegen, kruisten we onder meer een hert. Nu ja, net als de vechtende vosjes bleek de aanblik slechts enkelen gegeven. Net als de diertjes was ook Joris vrij schuw, en hij probeerde dan ook tevergeefs weg te vluchten van de fotograaf.

Thomas kon het intussen niet meer houden en wilde koste wat kost zijn punten weten. Toen hij de zomer herexamenvrij kon voortzetten volgde een niet te imiteren vreugdedansje. Proficiat!

Na een tochtje op de met zandzakjes versterkte dijk van Cottbus, kwamen we aan in het historische centrum. Hier werden we in een studentenhome opgevangen door Benita, die ons liet couchsurfen in haar appartement en in dat van één van haar Indische vrienden. Samen met sneeuwwitje trokken we als 7 dwergen naar de lokale supermarkt waar we toch weer kozen voor pasta.

Ondanks een beperkt aantal kommetjes en vuurtjes lukte het toch behoorlijk om een lekkere maaltijd klaar te maken. Er volgde zelfs een dessertje. Hierna werd het zware uitgaansleven van Cottbus verkend.

Al snel hadden we echter door dat zelfs Lokeren veel bruisender is dan deze universiteitsstad. Toch merkten we enkele frappante gelijkenissen op. De dancing heette la Casa en lag naast een Chinees restaurant; in de poolbar stond de muziek vrij luid en waren we quasi de enige klanten. Het voelde echt aan als thuiskomen.

We onthouden dat:

- Thomas niet op alle vakken geslaagd was

- deliberatie met geld blijkbaar te koop is

- de Indische keuken een penetrante geur verspreidde

- dit hoogstwaarschijnlijk niet aan de Indiërs zelf lag

- het in het appartement echt pokkewarm was

Woensdag 3 juli 2013: Odyssee

Na afscheid genomen te hebben van de joviale Nieuw-Zeelander en helaas ook van Ygritte, vertrokken we woensdag voor een kort tochtje richting onze camping in Kehrigk. Kort, want volgens google maps, zou het ons slechts een kilometer of 65 kosten, gesteld dat we telkens juist reden. Helaas bleek dat geen sinecure.

Het vertrek was nog idyllisch en langs de oevers van de Spree konden we een hele eind mooi fietsen. Iets te ver zowaar, want voor we het wisten kwamen we in verstedelijkt gebied en bleken we reeds een serieus stukje afgeweken te zijn van de normale route. Met de nodige moeite vonden we onder een loden zon uiteindelijk toch weer de normale route. Ook hier blonk de route echter uit in een totale afwezigheid van
signalisatie. 

Resultaat: na het kopen van het nodige proviand was ons inwendig kompas zo dolgedraaid dat het ons volledig de verkeerde kant opstuurde. Gelukkig hadden we dit door... helaas pas na een km of tien. Dankzij een local raakten we uiteindelijk toch weer ongeveer in de juiste richting en dankzij een shortcut aangeduid door de gps hoopten we weer op het normale pad terecht te komen.

Nu ja, de stenen waaruit dit pad bestond waren door een blinde god vanuit de hemel op aarde gesmeten en lagen schots en scheef. Eens we ons een weg door deze hel gebaand hadden, kwamen we terecht op een stuk sahara. Mul zand, waar we echt niet door konden en bovendien vergeven van de muggen. Resultaat: omkeren, voor zowat de tiende keer die dag. Uiteindelijk kwamen we aan in Märkisch Buchholz, waar we gelukkig konden rekenen op de lokale bevolking. 

Massaal kwamen ze naar ons toe om ons toch weer de juiste weg op te helpen. Ze zien er waarschijnlijk niet elke dag 7 uitgeputte Belgen op een fiets. De camping bleek nog steeds een km of 15-20 ver te liggen, maar hoera, volgens de locals was dit allemaal geasfalteerd. Evert lag intussen languit uitgestrekt op het asfalt en hing nadien volledig tussen zijn kader. 

Maar, het moet gezegd, daar waar er gisteren nog spanning in de groep was, was iedereen er nu op gebrand om samen de eindmeet te halen.  Deze bleek na 115 km te liggen.  De koks sloegen aan het werk en maakten een heerlijke kip-curry-rijst-schotel klaar zodat de uitputting snel vergeten was.

We onthouden dat:

- Google maps liegt

- Pieter niet zo goed kan kaartlezen als hij dacht

- de echte hel van het noorden niet tussen Parijs en Roubaix, maar wel tussen Berlijn en Kehrigk ligt.

- de goden ons naast de gruwelijke wegen toch spaarden van enig technisch ongemak
- ruitjes op de kaart blijkbaar wijzen op zeer moeilijk begaanbare wegen 
- Thomas een doopslet is
- de douches warm maar extreem kort waren